utandırdı ölüm

Hayat denen bir kar fırtınasında
Üşüme sakın sen acılarının en zirvesinde
Çözülecektir diye bekleyeceksen beni
Tut ta ellerimden, ben donayım.

Zaman denen bir alev ortasında
Yanma sakın sen korkularının bu/sesinde
Dönecektir diye gözleyeceksen beni
Bak ta gözlerime, ben yanayım.

Dünya denen bir toprak kasırgasında
Bitme sakın sen ömrünün son nefesinde
Yağacaktır diye bekleyeceksen beni
Yat ta dizlerime, ben kanayım.

Yaşam denen renksiz Nefis rüyasında
Say ki tadılmasın ölüm, say ki bilinmesin zulüm
Ey benim solmaz gülüm,
Saracaktır diye bekleyeceksen beni
Sararım seni.
Sar da beni, ölümleri sen sanayım…