17 yıllık özlem

ÖzLemLe Uçurttuğum UçurtmaLarım Vardı,

ÇocukLuğum Vardı...

Şimdiyse DostLarım ve Birkaç Küçük Anım Var Yanımda GötürebiLeceğim ;

Sıcak GüLümsemeLer ve ÖzLemLer Var...

GeLiyorum!...

GözLerim KapaLı , KoLLarım Açık Koşuyorum GeLeceğime ,

GeLeceğimin Bana Kucak Açıp Açmadığını BiLmeden...

ÖzLemLerim Birikiyor İçimde...

UçurtmaLarım Yok Artık ÖzLemLerimi YoLLayabiLeceğim...

Çünkü artık , Küçük Bir Kız Çocuğu DeğiLim!...

Baş Etmeyi ÖğrenmeLiyim KaLbimi ZorLayan Bu DuyguLarLa...

YoL ALmaLıyım ,

UzakLaşmaLıyım ,

Su Gibi Duru OLup AkmaLıyım...

AnLadım ki ; KuLakLarımda ÇınLayan

Ve Bu Yaşıma Kadar İdrak Edemediğim Bir Sızı İçimde ÖzLem...

Yaşadığım Yerde , Yanımdaki İnsanLarı ÖzLememdi ÖzLem...

Bazen Şarkı SöyLemekti ,

Hiç Susmadan , Bağıra Bağıra İçimi Açmaktı...

Denizin Kokusunu İçime Çekmekti ,

Sonsuz MaviLiğe DuyuLan Hasretti ÖzLem ,

Adını Koyamadığım Bir TekerLemeydi BeLki de...

HaLa ÖzLem Duyuyorum BirşeyLere ;

Sevgiye , Şefkate , Sadakate...

17 YıLLık Bir ÖzLem Benimkisi , Hiç Bitmeyen...

17 YıL ki ; ALıp Götürdü BenLiğimi Benden...

Yenik Düşürdü GüçLü Bedenimi Bu YanLış KuruLmuş Düzene...

Yordu...

En Çokta GözLerim EtkiLendi...

ÖzLemek Bir Kaderse ;

ÖzLüyorum İşte...

Herşey , Herkes İçimde..